Turystyczne Regiony Polski

Wigierski Park Narodowy

Wigierski Park Narodowy został utworzony w 1989 roku. Jest to jedyny park narodowy w Polsce obejmujący dobrze wykształcony i urozmaicony krajobraz pojezierny ostatniego zlodowacenia. Spośród innych parków narodowych w Polsce, WPN wyróżnia się ekologicznym zróżnicowaniem licznych na tym terenie jezior i rzek, mozaikowym układem ekosystemów leśnych, wodnych i torfowiskowych, występowaniem ciekawych form polodowcowej rzeźby terenu. O wybitnych walorach Parku decydują jeziora, z których największe i najgłębsze jest jezioro Wigry. Wraz z przyległymi, mniejszymi zbiornikami tworzy ono szczególny zespół ekosystemów wodnych. Osobliwością wśród nich są dystroficzne jeziora śródleśne, tzw. „suchary”, otoczone torfowiskiem. Rzeźba terenu ukształtowała się w okresie ostatniego zlodowacenia, tj. około 12 tysięcy lat temu. Ustępujący lądolód pozostawił liczne kemy, ozy, moreny denne i czołowe, które stanowią dziś o szczególnym pejzażu parku. Na uwagę zasługuje również niezwykła flora (obecność 18 gatunków zaliczanych do reliktów ostatniego zlodowacenia) i fauna (1700 gatunków zwierząt). Wśród roślin występujących w Parku aż 60 gatunków podlega ochronie ścisłej (w tym kanianka lnowa – uznana za wymarły w naszym kraju), a 14 częściowej. W Parku stwierdzono obecność kilkunastu gatunków storczyków oraz bogactwo porostów (świadczące o czystości środowiska). Najbardziej charakterystycznym z występujących tu gatunków jest bóbr europejski, zasiedlający brzegi rzek i jezior. Spośród drapieżników można spotkać wilka, rysia i puchacza. Liczne są tu siedliska kormorana czarnego – uznawanego do niedawna za gatunek zagrożony. Oprócz przyrody i krajobrazów do atrakcji Parku zaliczyć można również obiekty kultury np. pokamedulski zespół klasztorny.