Zespół pałacowo-parkowy Branickich
W skład zespołu pałacowo – parkowego wchodzi barokowy pałac hetmana Jana Klemensa i Izabeli Branickich z połowy XVIII w. oraz dawny park pałacowy. Pałac stanowił letnią rezydencję rodu Branickich. Podczas pierwszej wojny światowej, w 1915 r. pałacyk został spalony przez Rosjan. W latach 60. XX w. rezydencję odbudowano według projektu Stanisława Bukowskiego. W budynku mieści się obecnie Muzeum Wnętrz Pałacowych, filia Muzeum Okręgowego w Białymstoku z ekspozycją mebli, wyrobów porcelanowych, zabytkowych zegarów, lichtarzy i kobierców. Park pałacowy przebudowany przez Moesa na przełomie XIX i XX w. cechuje drzewostan mieszany z przewagą lip.
Pałac położony jest na sztucznej wyspie, którą otaczają kanały wzorowane na kanałach wersalskich. Główną oś widokową wytyczał ponad czterystumetrowy kanał na planie krzyża, zakończony sztucznie usypanym wzgórzem. Ogród, w pobliżu pałacu poddany sztywnym regułom parku francuskiego, w dalszej części założenia przechodził niepostrzeżenie w nieuporządkowaną gęstwinę lasów i zwierzyńców. Park zaprojektowany przez francuskiego architekta Pierre Ricaud de Tirregaille, charakteryzują krzyżujące się kanały i gwiaździste alejki; prawdopodobnie jest jedyną taką kompozycją w Polsce. Jego powierzchnia wynosiła ok. 25 ha, w tym 1 ha wód.
Galeria zdjęć
