Organy Leżajskie
Organy leżajskie stanowią jeden z najcenniejszych zabytków sztuki organmistrzowskiej oraz zdobnictwa tego instrumentu w Europie. Pochodzą z 2. poł. XVII w.
Organy w Leżajsku zbudowane zostały przez Stanisława Studzińskiego z Przeworska, który tworzył je przed 1680 rokiem natomiast prace nad kontynuacją budowy i udoskonaleniem, która zakończyła się w 1693 roku zajmował się Jan Głowiński z Krakowa. W latach 1903-05 organy zostały przebudowane w stylu romantycznym przez Aleksandra Żebrowskiego, a w latach 1965-68 Robert Polcyn z Poznania pracował nad przywróceniem im brzmienia barokowego.
Nadzwyczaj bogata dekoracja snycerska prospektu organowego, wykonana została przez samych braci zakonnych. Dzięki nim wartości muzyczne zostały zespolone ze wspaniałą strukturą architektoniczną.
Leżajskie organy to 3 samodzielne instrumenty. W nawach bocznych zbudowane zostały mniejsze instrumenty, a w nawie głównej największy. Organy mają trakturę mechaniczną i łącznie 75 głosów. Wyposażone są ponadto w urządzenia dodatkowe jak: kukułka, bęben, ptaszki, horribilis. Posiadają też pełny głos 32' - co oznacza, że największa piszczałka ma ponad 10 m długości. 4 szafy organów głównych połączone z dekoracją chóru stanowią monumentalną fasadę wypełniającą zachodnią ścianę bazyliki aż po sklepienie.
Organy główne mają 15 m wysokości i 7,5 szerokości - jednak kompozycja architektoniczna prospektu łączy je nierozerwalnie również z dwoma sąsiednimi instrumentami w nawach bocznych, tworząc jeden monumentalny zespół organowy, jedyny na świecie, na którym może grać równocześnie 3 organistów .
Galeria zdjęć
