Kościół św. Andrzeja Apostoła
Kościół został wybudowany w XIV wieku przez franciszkanów sprowadzonych do Barczewa przez biskupa warmińskiego Jana Stryprocka w 1364 roku.
W okresie reformacji, w połowie XVI wieku, franciszkanie opuścili klasztor. Kościół i klasztor zaczęły podupadać.
W roku 1594 biskup warmiński Andrzej Batory sprowadził do Barczewa bernardynów. Na przełomie XVI i XVII wieku bernardyni odrestaurowali świątynię i rozbudowali klasztor. Z inicjatywy Andrzeja Batorego do południowej ściany świątyni dobudowano kaplicę św. Antoniego. Bernardyni pozostali gospodarzami klasztoru do 1810 roku, kiedy to władze pruskie dokonały kasaty zakonu. W 1834 roku budynki klasztorne zaadaptowano na więzienie, a po pożarze z 1846 zostały rozebrane.
W 1982 roku, po 172 latach nieobecności bernardyni powrócili do kościoła, a od lipca 1989 roku dawny kościół poklasztorny franciszkanów stał się kościołem parafialnym.
Kościół jest świątynią jednonawową bez wieży. Główna część to budowla gotycka natomiast front został przebudowany ok. 1780 roku w stylu późnego baroku. Od północy widoczne łuki tarczowe gotyckiego krużganka są jedynym śladem po rozebranym klasztorze. Prezbiterium usytuowane po wschodniej stronie długością dorównuje nawie głównej, a całość przykryta jest sklepieniami kolebkowymi z lunetami, z gęstą siatką żeber.
We wnętrzu świątyni znajdują się elementy wystroju głównie z XVII i XVIII wieku. Jest tam osiem barokowych ołtarzy, w tym ołtarz główny z 1736 roku
Rokokowa ambona pochodzi z pracowni Krzysztofa Pervangera z Tolkmicka. W posadzce kościoła znajduje się płyta nagrobna biskupa warmińskiego Piotra Tylickiego z 1655 roku. W chórze zachowały się manierystyczne stalle zakonne z początku XVII wieku.
W kaplicy św. Antoniego znajduje się renesansowy cenotaf (symboliczny grobowiec) biskupa warmińskiego Andrzeja Batorego i jego brata Baltazara, wykonany w gdańskim warsztacie Wilhelma i Abrahama van der Block w 1598 roku. Na podwójnym pomniku przedstawiono leżącą figurę Baltazara i klęczącą figurę Andrzeja.