Feliks Nowowiejski
Feliks Nowowiejski urodził się 7 lutego 1877 w Wartemborku na Warmii, obecnie Barczewo był polskim kompozytorem, dyrygentem, pedagogiem, organistą-wirtuozem, organizatorem życia muzycznego oraz szambelanem papieskim.
Twórca muzyki do wiersza Rota napisanego w 1908 r. na Śląsku Cieszyńskim przez Marię Konopnicką, który powstał pod wpływem oburzenia prześladowaniami polskości w zaborze pruskim.
W latach 1887-93 uczęszczał do Szkoły Muzycznej w Świętej Lipce, w której uczył się harmonii oraz gry na fortepianie, skrzypcach, wiolonczeli, waltorni i organach. W 1893 przeniósł się wraz z rodziną do Olsztyna i grał w orkiestrze pułku grenadierów.
W 1898 otrzymał I nagrodę stowarzyszenia The British Musician na konkursie kompozytorskim w Londynie za utwór "Pod sztandarem pokoju". W tym samym roku udał się do Konserwatorium Sterna w Berlinie na półroczne studia.
Po powrocie do Olsztyna, od 1898 do 1900 był organistą w kościele św. Jakuba. W 1900 odbył trzymiesięczny kurs w Ratyzbonie, gdzie w szkole muzycznej pobierał naukę z zakresu chorału gregoriańskiego i polifonii.
W 1902 otrzymał nagrodę im. Giacomo Meyerbeera za oratorium "Powrót syna marnotrawnego" i "Uwerturę romantyczną", którą przeznaczył na dwuletnią podróż artystyczną przez Niemcy, Czechy, Austrię, Włochy, Afrykę, Francję, Belgię.
W 1903 otrzymał nagrodę im. Ludwiga van Beethovena w Bonn ufundowaną przez Ignacego Jana Paderewskiego za uwerturę "Swaty polskie".
W 1907 otrzymał I nagrodę na konkursie kompozytorskim we Lwowie za utwór "Żałobny pochód Kościuszki na Wawel".
W 1909 powrócił do kraju i osiadł w Krakowie. Pełnił tu funkcję dyrektora artystycznego Towarzystwa Muzycznego, występował jako dyrygent na koncertach symfonicznych oraz jako organista. W 1910 na konkursie kompozytorskim we Lwowie, zorganizowanym z okazji 100. rocznicy urodzin Fryderyka Chopina, przyznano mu nagrodę za pieśń solową "Zagasły już".
W 1911 zawarł związek małżeński z Elżbietą Mironow-Mirocką, z którego urodziło się pięcioro dzieci.
Przez cały okres I wojny światowej pracował w orkiestrze berlińskiej. Po zakończeniu wojny wyjechał do Poznania, gdzie organizował koncerty symfoniczne i chóralne, a także własne recitale organowe.
Od 1920 prowadził klasę organów w Państwowym Konserwatorium w Poznaniu, pełnił także funkcję dyrygenta. Zaprzestał nauczania w 1927 i całkowicie oddał się komponowaniu i działalności koncertowej. W latach 1935–1939 prowadził Miejską Orkiestrę Symfoniczną w Poznaniu
We wrześniu 1939 w obawie przed aresztowaniem, ukrył się w szpitalu sióstr Elżbietanek, a następnie wyjechał do Krakowa. Do Poznania powrócił w sierpniu 1945. Zmarł 18 stycznia i został pochowany na Skałce Poznańskiej, w Krypcie Zasłużonych Kościoła św. Wojciecha.
