Historia Sulejowa
Sulejów należy do najstarszych osad nad Pilicą. Według podania nazwę swą zawdzięcza Sulejowi, który w XI wieku miał tu ojcowiznę. Pierwsza historyczna wzmianka o Sulejowie pochodzi z roku 1145. W 1176 roku książę Kazimierz Sprawiedliwy osadził na ziemi sulejowskiej francuskich cystersów i nadał im wszystkie dobra. Z czasem, m.in. dzięki przywilejom nadawanym przez kolejnych władców, tutejsi cystersi zbudowali wielką potęgę ekonomiczną. Nie przekładało się to jednak na wzrost znaczenia przyklasztornej osady, która prawa miejskie uzyskała pomiędzy rokiem 1279 a 1296.
Głównym zajęciem mieszkańców Sulejowa była uprawa roli, eksploatacja puszczańskich lasów, handel i wypalanie wapna. Potop szwedzki i wielki pożar Sulejowa w 1731 r. przyczyniły się do znacznego zniszczenia miasta i zubożenia mieszkańców. W latach trzydziestych XVIII wieku rozpoczął się trwający ponad 150 lat regres miasta. Doprowadziło to do przejściowej utraty praw miejskich w latach 1870-1927.
Lokalna gospodarka odrodziła się w końcu XIX w. Sulejów stał się wówczas ważnym ośrodkiem przemysłu wapienniczego i drzewnego, zaopatrując w materiały budowlane szybko rozwijającą się Łódź. W 1901 roku rozpoczęło działalność przedsiębiorstwo „Pereswit", zajmujące się przemysłowym wypalaniem wapna. Rok później, dzięki inicjatywie ziemianina Stanisława Psarskiego, uruchomiono stąd kolejkę wąskotorową do Piotrkowa Tryb., która zapewniła tutejszym wytwórcom lepszy dostęp do wielu rynków zbytu.
Okres intensywnego rozwoju w tragiczny sposób przerwał wybuch II wojny światowej. W wyniku bombardowań w dniach 4-6 września 1939 roku zginęło co najmniej 800 osób, a większość budynków została zniszczona. Ogółem, podczas II wojny światowej Sulejów stracił prawie 35 % ludności i 80 % zabudowań.
Galeria zdjęć
