Historia Sławy
Początki Sławy jako miasta datuje się na rok 1312, kiedy to po raz pierwszy wymieniono jej nazwę w dokumentach urzędowych. W tym czasie administracyjnie miasto wchodziło w skład księstwa głogowskiego. To właśnie z rąk księcia Henryka Wróbla w 1369 roku otrzymało wiele przywilejów handlowych, co wpłynęło na jego intensywny rozwój. W 1468 roku, będąc w zależności politycznej od Czech, książę głogowski sprzedał Sławę magnackiemu rodowi Rechenbergów. Wybuch wojny trzydziestoletniej (1618-1648) spowodował jednak utratę Sławy, na rzecz wywodzącego się z Włoch rodu Fernemont. W 1667 roku nowym dziedzicem Sławy obwołano Jana Franciszka von Barwitz, który znacznie przyczynił się do wszechstronnego rozwoju miasta. Intensywny rozwój został jednak zahamowany przez pożar, który w 1721 roku zniszczył większą cześć miasta, między innymi pałac i kościół. Mimo, iż jego zabudowa została odnowiona w latach 1732-35, to nad miastem wisiało jakieś fatum, które w 1765 roku sprowadziło kolejny pożar. W jego wyniku prawie całe miasto legło w pogorzeliskach. Tym razem jednak ocalał kościół i pałac. Początek wieku XIX to ponowne, powolne odradzanie się miasta. Nastąpił wówczas rozwój takich rzemiosł, jak tkactwo, czy farbiarstwo, zwiększyły się również uprawy zboża, winorośli, a także rozkwitł handel. Do Sławy przyjeżdżali kupcy z dużych ościennych miast m.in. Wschowy, Głogowa czy Sulechowa. Tak ożywione kontakty handlowe spowodowały między innymi powstanie traktu pocztowego (dyliżans), łączącego Wschowę z Sulechowem.
W 1884 roku zmarł ostatni z rodu Fernemont hrabia Carl, a dwa lata później w posiadanie Sławy wszedł wywodzący się z Moraw magnacki ród Haugwitzów. Haugwitzowie zarządzali miastem do wybuchu II Wojny Światowej. Nie mieli oni jednak wielkiego wkładu w rozwój miasta, ponieważ ich rodowa posiadłość znajdowała się na Morawach i jej głównie doglądali. Nie oznacza to jednak, że za ich panowania nic się nie działo. Wręcz przeciwnie, właśnie w tym czasie powstała linia kolejowa łącząca Głogów z Sulechowem. Nastąpił też znaczny rozwój turystyki, zaczęły powstawać pierwsze kąpieliska i domy wypoczynkowe. Haugwitzowie oddali jezioro miastu, co spowodowało jego ogólnodostępność oraz to, że Sławę odwiedzało coraz więcej kuracjuszy i wczasowiczów.
1 lutego 1945, ulicami miasta przetoczyły się radzieckie oddziały. Tuż po wojnie w mieście mieszkało zaledwie kilka polskich rodzin i szeroko rozumiane życie społeczne, praktycznie trzeba było budować od podstaw. Dobrym duchem tej odbudowy, był ksiądz Kazimierz Tomkiewicz, umiejętnie integrujący zróżnicowane społeczeństwo. Widocznym efektem rekonstrukcji życia społecznego było powstanie szkoły podstawowej, gimnazjum, licznych zakładów pracy, jednostki straży pożarnej, hufca harcerskiego, a także Klubu Sportowego "Sparta" Sława.
