Historia Narola
Około 1550 roku dobra Narol Stary odziedziczył wojski horodelski Stanisław Łaszcz, a po nim Florian Łaszcz Neledewski dziedzic Rudy Wołoskiej i Narola Starego, który za pozwoleniem Stefana Batorego w 1585 roku założył miasto Florianowo. Miasto otrzymało herb z postacią św. Floriana.
Król Zygmunt III przywilejem wydanym w Warszawie dnia 2 października 1592 r. zatwierdził jarmarki a prawem magdeburskim sądy dla miasteczka. Akt nadania praw miejskich został spisany przez Floriana Łaszcza Neledewskiego w Rudzie Wołoskiej w dniu 22 czerwca 1596 r. Dzięki korzystnym przywilejom królewskim i rozwijającemu się handlowi miasto bogaciło się.
Zagładą dla Florianowa był najazd Kozaków i ord tatarskich w 1648 roku. Wojska Chmielnickiego dotarły tu przy końcu października w drodze pod Zamość. Po trzech dniach grabieży Kozacy Chmielnickiego wycofali się paląc wszystko doszczętnie.
Około 1665 roku ponownie osiedlili się tu ludzie. Osada, od pobliskiego Narola Starego, otrzymała nazwę Narol Miasto. Nazwa ta przyjęła się i od około 1670 roku już nie używano nazwy Florianów.
W 1672 roku, w wyniku najazdu Tatarów, Narol ponownie został zniszczony.
Od połowy XVIII w. Narol stał się własnością rodu Łosiów z Grotkowa. Nastąpiła bardzo szybka rozbudowa Narola.
Podczas powstania styczniowego w latach 1863-1865 w okolicach Narola miały miejsce liczne potyczki, na cmentarzu w Narolu pozostała po tych wydarzeniach zbiorowa mogiła powstańcza. W pobliskiej wsi Lipsko, na miejscowym cmentarzu, spoczywa kapitan wojska polskiego Jan Bończa Osmolski, powstaniec z 1863 r.
Po upadku powstania styczniowego dobra narolskie przeszły we władanie księcia Juliana Puzyny, który ożenił się z Marią, córką Maurycego hr. Łosia. Książę wybudował szkołę, młyn, tartak, gorzelnię oraz był pierwszym naczelnikiem Ochotniczej Straży Ogniowej.
W trakcie I wojny światowej 6 września 1914 r. austriacki 6 Pułk Ułanów realizując zadanie "oczyszczania przedpola" podpalił miasteczko, które w znacznej części spłonęło.
W roku 1919 dobra i miasteczko przeszło we władanie córki Jadwigi Puzynianki, żony Władysława hr. Korytowskiego. Narol był wtedy niewielką mieściną, jego wygląd był podobny jak przed stu laty, czworoboczny rynek z kolumną św. Floriana, który nadal patronował miasteczku, domostwa małe, kilkanaście wąskich uliczek. Nie przywrócono miasteczku jego pierwotnego wyglądu odbudowany został jedynie, po ostatnim pożarze w 1914 roku, kościół, a ołtarz główny ufundowała dziedziczka Łukawicy i części Lipska - Maria z Łokuciejowskich.
Upadek sąsiedniego miasta Lipsko, stał się wybawieniem dla Narola, który w szybkim tempie zaczął rozwijać się gospodarczo. Z Lipska do Narola przeniesiono jarmarki, a dniem targowym został czwartek. W 1928 roku gmina uchwaliła budowę ratusza. W 1930 r. Narol ponownie otrzymał prawa miejskie, które jednak niedługo potem utracił.
W czasie II wojny światowej już 7 września 1939 r. miasteczko było bombardowane, a w 6 dni później wkroczyli tu Niemcy. Teren Narola był miejscem zaciętych walk 18-19 września Grupy Operacyjnej "Boruta" pod dowództwem gen. brygady Mieczysława Boruty-Spiechowicza wchodzącej w skład Armii "Kraków". W wyniku działań wojennych Narol został spalony ocalał tylko ratusz, kościół i kilka domów tuż nad Tanwią.
Wybuch drugiej wojny światowej zapoczątkował masowe ucieczki ludzi zamożnych, wśród tej fali uciekinierów była też hrabina Jadwiga Korytowska, ostatnia właścicielka pałacu i miasteczka, jej los był równie tragiczny jak i mieszkańców, została aresztowana przez NKWD w czasie próby ucieczki samolotem ze Lwowa do Anglii i zamordowana.
W dniu 27 września 1939 roku do Narola wkroczyła na krótko Armia Czerwona, która ograbiła pałac z mebli, powozów i dzieł sztuki. Na wschód uprowadzili również bydło dworskie.
Wiosną 1941 roku do Narola wkroczyło ponownie wojsko niemieckie.
W roku 1996 Narol odzyskał prawa miejskie.
