Historia Bolesławca
Historia Bolesławca związana jest ściśle z historią Śląska, który w roku 990 został przyłączony do Polski przez Mieszka l. Na ziemiach od wieków zamieszkanych przez słowiańskie plemiona Bobrzan, powstało miasto Bolesławiec. Nazwa miasta pochodzi prawdopodobnie od imienia Bolesław noszonego przez pierwszych Piastów, księcia Bolesława Wysokiego, wnuka Bolesława Krzywoustego, który w 1202 roku założył w Bolesławcu kasztelanię oraz Bolesława Rogatkę, księcia legnickiego, który w 1251 lokował miasto.
Bolesławiec od początku swojego istnienia był ważnym węzłem na szlaku handlowym łączącym Niemcy i Czechy z północną częścią Polski. Uwidocznione zostało to na pochodzącej z 1353 r. pieczęci miasta, w której nad herbem znajdują się trzy tzw. wipręgi oznaczające rozwidlenia dróg. Takie położenie Bolesławca sprzyjało jego rozwojowi gospodarczemu, którego kołem napędowym był handel i produkcja piwa, z którego miasto słynęło już w XIV w. oraz rozwój rzemiosła, garncarstwa, farbiarstwa, płóciennictwa i młynarstwa. W Bolesławcu we wczesnym średniowieczu wydobywano również złoto.
W 1316 roku Bolesławiec otoczony został pierścieniem murów obronnych, które jednak nie pomogły w obronie przed najazdem Husytów w latach 1427-1429 podczas, których został zniszczony i ograbiony. Po tych wydarzeniach wybudowano drugi pierścień murów wzmocniony licznymi basztami.
W 1327 r. Bolesławiec otrzymał przywilej targów solnych, w 1356 przywilej uruchomienia winiarni i kramów kupieckich, a w 1388 przywilej uruchomienia masarni. Zygmunt Luksemburczyk w 1422 nadał miastu przywilej warzenia piwa. Rozwój garncarstwa w mieście w XV w. potwierdza istnienie w 1473 r. wielu zakładów garncarskich i powstanie cechu garncarzy.
W 1531 r. w Bolesławcu została wybudowana, będąca jedną z pierwszych w Europie, sieć kanalizacyjna i wodociągowa. W 1549 r. Bolesławiec liczący 3.450 mieszkańców był jednym z większych miast śląskich. Rozwój miasta, zahamowany przez wojnę trzydziestoletnią, rozpoczął się ponownie w końcu XVII i XVIII w. Szczególnie w dziedzinie ceramiki i garncarstwa. Szczególnym osiągnięciem bolesławieckich garncarzy był wyrób w 1753 r. przez mistrza Johanna Gottlieba Joppe wielkiego garnca o wysokości 2,5 m i obwodzie 3,24 m, który stał się atrakcją dla odwiedzających. Oprócz ceramiki użytkowej od 1809 r. w zakładzie Gotharda rozpoczęto produkcję rur ceramicznych. W XIX w. duże zasługi dla rozwoju ceramiki położył prof. Dawid Bach, malarz i wykładowca Akademii Warszawskiej. W 1897 r. w Bolesławcu powstała Szkoła Ceramiczna.
W 1851 r. Bolesławiec otrzymał połączenie kolejowe z Wrocławiem i Dreznem. W tym celu zbudowano słynny wiadukt na Bobrze. W 1930 r. rozwinęły się nowe dziedziny produkcji gospodarczej, w tym przemysł miedziowy.
Dramatyczne dzieje Bolesławca związane są z licznymi wojnami i najazdami prowadzącymi do ogromnych zniszczeń, z których najpoważniejsze przyniosła wojna 30-letnia w latach 1618-1648. Liczne przemarsze wojsk, kontrybucje nakładane na miasto oraz pobyt wojsk szwedzkich w 1642 r. dopełniły całkowitego zniszczenia miasta. W 1740 roku w wyniku wojen śląskich Bolesławiec przeszedł pod panowanie Prus. Okres stabilizacji przerwany został ponownie wojnami napoleońskimi, w wyniku których przez miasto przeszła armia napoleońska w 1812 i 1813 roku. W 1813 roku zmarł w Bolesławcu naczelny wódz armii rosyjskiej feldmarszałek Michaił Kutuzow. Pierwsza wojna światowa ominęła miasto, natomiast zniszczeń dokonała ofensywa zimowa 1945 roku, w efekcie której około 60% zabudowy starego miasta legło w gruzach.
Wielowiekowa Historia Bolesławca łączy jego losy na przestrzeni dziejów z przynależnością do czterech państw.
Powstanie i rozwój zawdzięcza Bolesławiec Piastom, którzy władali nim aż do 1392 roku, kiedy to po śmierci księżnej Agnieszki, wdowy po Bolku I, księstwo świdnicko-jaworskie przeszło pod panowanie czeskich Luksemburgów i należało do Czech do 1526 roku. W 1526 roku Śląsk znalazł się pod wpływami Habsburgów i był pod ich panowaniem do roku 1740. W roku 1740, w wyniku wojen śląskich Bolesławiec przeszedł pod panowanie Prus.
Do Polski powrócił po II wojnie światowej w 1945 r.
