Wieża Trynitarska
Stojąca na placu Lompy wieża jest pozostałością po dawnym kościele Świętej Trójcy, który od XIII w. aż do 14 VII 1760 r., kiedy to padł ofiarą pożaru, pełnił funkcję świątyni parafialnej. Dokładna daty budowy kościoła nie jest znana. Najczęściej przyjmuje się jednak, że miała ona miejsce w pierwszej połowie XIII w. i pozostawała w ścisłym związku z otrzymaniem przez Lubań praw miejskich ok. roku 1220.
Dzieje świątyni nierozerwalnie łączą się z historią klasztoru Magdalenek, którym w 1320 r. książę jaworski Henryk I ufundował w Lubaniu klasztor św. Marii Magdaleny i przekazał mu prawa patronackie nad kościołem Świętej Trójcy. Aż do momentu spalenia świątyni siostry wykorzystywały ją do celów liturgicznych, choć warto pamiętać, że od czasu reformacji ich prawa w tym zakresie były mocno ograniczone.
Od roku 1760 świątynia pozostawała w stanie ruiny. Dopiero w 1879 usunięto jej zasadniczą bryłę, pozostawiając więżę, która przetrwała do dnia dzisiejszego.
Wieża przez około pięć stuleci była integralną częścią kościoła parafialnego i wraz z nim ulegała licznym przeobrażeniom architektonicznym. Kościół Świętej Trójcy był pierwotnie budowlą orientowaną, wzniesioną na planie krzyża w stylu romańskim. Wieża przyległa do jego nawy głównej od strony zachodniej. Prawdopodobnie tylko dwa z jej boków były odsłonięte, mianowicie południowy i zachodni. Natomiast pozostałe połączone były bezpośrednio z główną bryłą świątyni. W XV stuleciu w konstrukcji kościoła dokonano gruntownych zmian, które nadały mu wyraźne cechy gotyckie.
Zarówno wieża, jak i kościół zostały wzniesione z bazaltowego kamienia łamanego oraz cegły.
Galeria zdjęć
