Historia Czaplinka
Zmieniały się ludy zamieszkujące ziemię czaplinecką, jedna kultura była zastępowana drugą, i w końcu na Pomorzu pojawiły się ludy słowiańskie. Mieszkańcy się bogacili, a wraz z tym rosła potrzeba bezpieczeństwa i konieczność obrony swego dobytku przed rabunkiem. Zaczęto więc budować grody – ziemno-drewniane konstrukcje, lokalizowane w trudno dostępnych miejscach - zdolne obronić tubylców przed ewentualną napaścią. Ich pozostałości, zwane grodziskami, są najstarszymi, widocznymi zabytkami ziemi czaplineckiej. Spotkać je można w kilku miejscach wokół Czaplinka – zwłaszcza w okolicach Starego Drawska i Sikor.
Ale tak naprawdę Czaplinek na arenę dziejów wkracza w 1286 roku. Wówczas to, książę (późniejszy król Polski) Przemysław II powierzył północne kresy Wielkopolski (okolice jeziora Drawsko) templariuszom. Po ich kasacji, całe dobra templariuszy przechodzą w ręce joannitów, innego zakonu rycerskiego. To właśnie oni, w XIV wieku wznoszą kamienno – ceglany zamek Drahim w Starym Drawsku, na przesmyku pomiędzy jeziorem Drawsko a jeziorem Żerdno w miejscu, gdzie już istniał niegdyś gród. Drugą, bardzo cenną pamiątką po joannitach jest zachowany średniowieczny, czaplinecki układ miejski. Powstał on prawdopodobnie u stóp drewnianego zamku templariuszy, na przełomie XIII i XIV wieku. Do dziś zachował się czytelny zarys średniowiecznego miasta, z prostokątnym rynkiem i regularnym układem ulic. Na miejscu grodu templariuszy wzniesiony został prawdopodobnie w XIV wieku kościół pw. Św. Trójcy, niezbyt może imponujący z, zewnątrz, ale ze wspaniałym, barokowym ołtarzem i cennymi organami.
W 1407 roku, król Polski, Władysław Jagiełło, wprowadzając porządek wśród swoich lenników, zdobył zamek Drahim i ustanowił Starostwo Drahimskie. Od tego czasu, przez 250 lat ziemia czaplinecka staje się pograniczem Korony Polskiej i świadkiem niemal nieustającej wojny granicznej pomiędzy Krzyżakami, Brandenburczykami i Pomorzem. Śladem tej wojny jest pomnik Pawła Wasznika, stojący na czaplineckim rynku. W 1422 Drahim zdobyli Krzyżacy, zaś jeden z przebywających na zamku rybaków, Paweł Wasznik, z okna zrzucił sieć, po której do warowni weszła polska odsiecz.
Starostwo Drahimskie pozostawało w granicach Polski aż do „potopu szwedzkiego”. W wyniku pokoju bydgoskiego w 1657 roku ziemia czaplinecka na niemal 300 lat przeszła w ręce Marchii Brandenburskiej i Prus. Był to okres względnej stabilizacji i budowania dobrobytu dla wielu rodzin pruskiej arystokracji. Najważniejszym z takich rodów na ziemi czaplineckiej był ród Goltzów, z siedzibą w Siemczynie. Pozostał po nich imponujący barokowy pałac oraz zabytkowa kaplica grobowa.
Czaplinek kilkakrotnie ulegał pożarom, które niszczyły niemal całe miasto, łącznie z kościołami. Za każdym razem odbudowywano domy, zachowując jednak oryginalny, średniowieczny układ ulic. Pamiątką po jednym z pożarów jest dzwon, wiszący w drewnianej dzwonnicy obok „małego kościółka”. W tym okresie Czaplinek był ważnym ośrodkiem przemysłu sukienniczego, liczne były warsztaty, samo miasto zaś się bogaciło. Działały wiatraki, młyny, cegielnie i tartaki. Zamek Drahim, opuszczony przez wojsko i spalony w czasie wojny północnej obracał się stopniowo w ruinę. Pod koniec XIX wieku do miasta doprowadzono linię kolejową, łączącą Szczecinek ze Szczecinem, a następnie drugą linię na południe od Czaplinka, przez Broczyno do Jastrowia.
Ziemia Czaplinecka aż do 1945 roku pozostawała w granicach Niemiec. W marcu tego roku oddziały 3 Dywizji Piechoty 1 AWP zdobyły Czaplinek, a po zakończeniu wojny, pozostał on w granicach Polski. Stał się on przystanią dla wielu osób, pochodzących z całej przedwojennej Polski: Lubelszczyzny, Skierniewic, Wilna, Wołynia, z Bieszczadów, dla żołnierzy armii Berlinga i armii Andersa. To właśnie oni, wypędzeni z własnej ojcowizny, szukający lepszego miejsca do życia lub z nakazem pracy w kieszeni budowali współczesny Czaplinek – nowe ulice, fabryki i domy.
Galeria zdjęć
