Historia Zbąszynka
Miasto, pierwotnie osada, powstało w latach dwudziestych na skrzyżowaniu szlaków kolejowych. Po pierwszej wojnie światowej tereny te w całości należały do państwa niemieckiego. Nazwa osady brzmiała wtedy: „Neu Bentschen” (Nowy Zbąszyń). Po stronie polskiej istniało miasto Zbąszyń (Bentschen). Budowa przebiegała dwutorowo. Jednym zadaniem była budowa węzła kolejowego i stacji granicznej. Drugim budowa mieszkań i urządzeń komunalno-socjalnych dla mieszkańców. Głównie kolejarzy i celników. Za datę lokacji osiedla mieszkaniowego przyszłej osady przyjmuje się dzień 15 lutego 1924 roku.
Po drugiej wojnie światowej Neu Bentschen przeszedł w polskie ręce (przyjmuje się datę 30 stycznia 1945 r.). Nazwa „Nowy Zbąszyń” utrzymała się oficjalnie do roku 1949. W wielu jednak dokumentach już od 1945 r. używano nazwy Zbąszynek.
Od kwietnia 1945 roku napływała ludność z dalekich kresów południowo-wschodnich II Rzeczypospolitej (zajętych przez ZSRR). Nazywano ich „repatriantami” aby podtrzymać fikcję, jakoby ludność polska z tamtych terenów dobrowolnie wracała na „prastare ziemie odzyskane”. Do miasta przybywało też coraz więcej Polaków, pragnących się tu osiedlić. Był tutaj wodociąg, kanalizacja, oświetlenie elektryczne, dworzec kolejowy. Były to osoby głównie z zachodnich powiatów Wielkopolski.
Dnia 16 kwietnia 1945 r. do Nowego Zbąszynia przyjechał kolejowy transport z: około 85 rodzinami z Trościańca Wielkiego (powiat tarnopolski). Osoby te osiedliły się głównie w Kosieczynie i Kręcku.
Galeria zdjęć
