Historia Baranowa Sandomierskiego
Pierwsze wzmianki o osadzie pochodzą z roku 1135 za panowania Bolesława Krzywoustego. Nazwa Baranów wywodzi się zapewne od hodowli baranów, jaką od niepamiętnych czasów prowadzili mieszkańcy osady. Pierwszy gród obronny powstał prawdopodobnie w średniowieczu.
W 1354 r. Kazimierz Wielki nadał osadzie prawa miejskie. W XIII w. Baranów przeszedł we władanie rodu Gozdawa. W połowie XIV w. jego właścicielem był Jakub Baranowski, a około 1480 roku – Jan Baranowski. Pod koniec XV wieku Baranów wraz z okolicznymi włościami przeszedł w ręce rodu Kurozwęckich. Córka zmarłego w 1518 roku Kurozwęckiego, Barbara, wyszła za mąż za Stanisława Górkę. 11 grudnia 1569 r. Górka sprzedał dobra baranowskie Rafałowi z Leszna Leszczyńskiemu. Ten z kolei w 10 lat później, w 1579 roku, odstąpił je swojemu synowi, Jędrzejowi Leszczyńskiemu. Po śmierci Jędrzeja w 1606 r., Baranów odziedziczył jego syn Rafał Leszczyński.
Miasto rozwijało się dzięki handlowi zbożem. Pod koniec XVI w. w Baranowie Sandomierskim zaczęło rozwijać się rzemiosło, szczególnie sukiennictwo, kuśnierstwo oraz szewstwo. W 1677 r. dobra baranowskie zostały sprzedane księciu Dymitrowi Wiśniowieckiemu. Po jego śmierci, Józef Karol Lubomirski ożenił się z wdową po nim. Około 1771 r. Baranowem władał hrabia Józef Potocki. W okresie tym miasteczko liczyło około 1200 mieszkańców, część z nich stanowiła ludność żydowska. Na początku XVII w. Baranów stał się poważnym ośrodkiem reformacji a także ośrodkiem kulturalnym.
Od najazdów Szwedów rozpoczyna się powolny upadek miasta, pogłębiający się po rozbiorach, kiedy to Baranów stał się miejscowością nadgraniczną, tracąc zaplecze gospodarcze i handlowe. Podupadł handel i rzemiosło. Częste wylewy Wisły i powodzie znacznie utrudniały życie w mieście. W historii miasta odnotowano powodzie w 1813, 1839, 1849 oraz 1892 roku.
W okresie międzywojennym miasto zostało włączone do powiatu tarnobrzeskiego w województwie lwowskim. W 1933 r. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych zatwierdziło herb miasta. Przed II wojną światową Rada Miasta nadała honorowe obywatelstwo Eugeniuszowi Kwiatkowskiemu, Ignacemu Mościckiemu oraz marszałkowi Edwardowi Rydzowi-Śmigłemu.
W czasie II wojny światowej w dniach 8-9 września 1939 r. przez Wisłę wycofywały się polskie wojska armii „Kraków”. W okresie wojny Niemcy wysiedlili z Baranowa wszystkich Żydów. W tym czasie na zamku znajdował się niemiecki Zarząd Powierniczy. W lipcu 1944 r. wojska radzieckie sforsowały Wisłę tworząc przyczółek na lewej stronie tzw. „Przyczółek Baranowski”.
Po zakończeniu II wojny światowej przeprowadzono reformę rolną, w wyniku której zamek i ziemia przeszły na rzecz skarbu państwa. Okres powojenny to systematyczny rozwój miasta, którego rozkwit przypadł na lata 70-te XX wieku.
