Historia Łęczycy
Łęczyca należy do najstarszych polskich miast. Jej bogata, ponad 1000 - letnia historia i wiele cennych zabytków, budzi zainteresowanie nie tylko naukowców, ale także turystów krajowych i zagranicznych. Już od VI wieku Łęczyca stanowiła ważny ośrodek władzy, prawdopodobnie była nawet stolicą państewka plemiennego.
Po wprowadzeniu chrześcijaństwa stała się stolicą jednej z siedmiu prowincji tworzących państwo polskie. Gród stał się siedzibą kasztelanów i ważnym ośrodkiem życia politycznego i religijnego. W archikolegiacie w Tumie (znajdującym się 2 km od Łęczycy) odbywały się synody, które uważane są za początki polskiego parlamentaryzmu. Ostatni ze zjazdów kościelno - państwowych odbył się na początku XVII wieku.
Od 1229 roku prowincja łęczycka zaczęła występować jako księstwo, które w 1263 roku rozpadło się na dwa księstwa: łęczyckie i sieradzkie.
Pierwsza lokacja miasta na prawie niemieckim miała miejsce przed 1267 rokiem, a rozkwit Łęczycy nastąpił w XIV wieku za panowania króla Kazimierza Wielkiego. Kazimierz Wielki wybudował istniejący do dnia dzisiejszego zamek i otoczył miasto murami. Po zjednoczeniu państwa przez króla Władysława Łokietka księstwo łęczyckie stało się samodzielnym województwem. W XV wieku dokonał się podział województwa na trzy powiaty: łęczycki, orłowski i brzezinski.
W 1409 roku Władysław Jagiełło zwołał w Łęczycy zjazd koronny, a w 1414 roku właśnie tu wypowiedział wojnę Krzyżakom. W Łęczycy w 1420 roku Czesi zaoferowali mu swą koronę. W 1448 roku nadano Statut Łęczycki i tutaj Kazimierz Jagiellończyk przyjął poselstwo Ludwika księcia Bawarskiego, proszące o rękę jego córki Jadwigi.
Lokacja miasta na prawie niemieckim przyczyniła się do rozwoju i pewnych przywilejów, z których najważniejszymi były prawo do odbywania targów i jarmarków. Łęczyca doskonale wykorzystała te przywileje, a jej atrakcyjna oferta handlowa i położenie sprawiły, że do miasta ściągali kupcy z kraju i zagranicy.
Upadek miasta nastąpił w okresie "potopu" szwedzkiego. Dość powiedzieć, że w tym okresie przetrwały tylko trzy domy. W następnych latach Łęczycę nękały liczne pożary, a spustoszenia dokonywały maszerujące wojska i zarazy.
Łęczyca traciła na znaczeniu, ale wartym odnotowania faktem jest to, że to właśnie łęczyccy posłowie u boku Rejtana protestowali przeciw rozbiorowi Polski, a mieszkańcy miasta brali udział w powstaniach narodowych.
W okresie Księstwa Warszawskiego, w Łęczycy Cesarz Napoleon wyznaczył dla swej armii zaplecze kwatermistrzowskie.
W czasie Królestwa Kongresowego usiłowano w mieście stworzyć ważny ośrodek gospodarczy, wyznaczając miasto na stolicę tworzonego okręgu sukienniczego, którą to rolę w późniejszym czasie przejęła Łódź.
Podczas I wojny światowej w mieście toczyły się walki, a tuż po jej zakończeniu mieszkańcy miasta rozbrajali żołnierzy niemieckich w miejscu, gdzie obecnie znajduje się pomnik Matki Boskiej.
Natomiast we wrześniu 1939 roku w okolicach miasta rozegrała się największa bitwa w wojnie obronnej, zwana pod nazwą Bitwy nad Bzurą.
