Historia Smołdzina
Pierwsza historyczna wzmianka na temat Smołdzina pojawiła się w XIII wieku. Pierwotna nazwa wsi brzmiała Smolno, wywodziła się od rośliny zwanej smółd lub od smoły i została zapisana w 1281 r. Wówczas wieś należała do słupskich dominikanów.
W 1291 roku książę Bogusłw IV przekazał wieś klasztorowi cystersów w Oliwie, a w latach 1329-1341 wieś należała do zakonu krzyżackiego.
W 1622 ziemia smołdzińska powróciła do rodów Gryfitów jako wiano Anny de Croy. Od średniowiecza ziemie wokół Smołdzina wraz z jeziorami były własnością książąt słupskich.
Smołdzino powstało u podnóża "Świętej góry Słowińców" Rowokołu (115 m n.p.m). Wzgórze to było miejscem praktyk religijnych pogan i chrześcijan. Znajdowała się tu często uczęszczana kaplica pielgrzymów, poświęcona św. Mikołajowi. Dawano z niej sygnały świetlne dla żeglarzy.
Na przestrzeni XVI stulecia kaplica przestała istnieć, około 1530 r. zburzona została przez mieszkańców Smołdzina. Fragmenty ścian rozebrano w 1821 roku, a w kilka lat później rozebrano również fundament, materiał wykorzystano podobno do budowy innego budynku. Fakt znalezienia na tym miejscu ludzkich kości świadczy, iż dawniej znajdował się tu cmentarz. Dziś nie ma już śladu po kaplicy na wzgórzu Rowokół.
Ostatnie swoje lata spędziła tu ostatnia księżna z rodu Gryfitów, Anna de Croy. Księżna Anna de Croy była fundatorką kościoła w Smołdzinie, który został wybudowany w 1632 r. W 1823 r. kościół rozbudowano, a w 1874 r. dobudowano nawę poprzeczną.
W 1830 roku w kościele wygłoszono ostatnie kazania w języku kaszubskim.
