Zamek
Łęczycki zamek wzniesiony został w połowie XIV stulecia w czasach panowania Kazimierza Wielkiego, jako jedno z ogniw obrony przed rosnącą potęgą państwa krzyżackiego. Zamek w okresie swojej świetności był miejscem czasowego pobytu królów.
Władcami, którzy najczęściej przebywali w łęczyckim zamku byli Władysław Jagiełło i Kazimierz Jagiellończyk. To tutaj właśnie, w 1409 roku na Zamku w Łęczycy król Władysław Jagiełło podjął decyzję o pomocy Litwie w wojnie z Zakonem Krzyżackim. Rok później pod Łęczycą gromadziły się chorągwie ziem Wielkopolski i stąd wyruszyły na bitwę pod Grunwaldem. Po tej bitwie w wieży szlacheckiej przetrzymywani byli rycerze najemni.
Monumentalna, gotycka budowla rozbudowana została w stylu renesansowym („dom nowy”) w 2 poł. XVI wieku przez Jana Lutomirskiego, dyplomatę i podskarbiego króla Zygmunta Augusta. „Dom nowy” był siedzibą Starosty Łęczyckiego.
Potop szwedzki, zabory oraz rozbiórka murów i domu starego dokonywana w XIX wieku przez mieszkańców miasta doprowadziły zamek do ruiny. W 2 poł. XIX wieku zamek pełnił funkcje mieszkalne („dom nowy”), gospodarcze (magazynowe) i administracyjne (areszt w „prochowni” i strażnica pożarnicza na dziedzińcu). W latach 30-tych XX wieku z inicjatywy Starosty Łęczyckiego i Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego zamek poddano pracom zabezpieczającym i porządkowym. W 1949 roku otwarto stałą ekspozycję muzealną, a w latach 1964 – 1975 przeprowadzono gruntowną odbudowę zamku wg projektu architekta Henryka Jaworowskiego.
Galeria zdjęć
